Ada'ya

Aslında nereden başlayacağımı bilmiyorum. Günlerimin en yeşil olduğu bölümdeyim. Gece ve yıldızlar bir bir süzüldü artık odamdan. Kahkahalarımın arkasındaki yeşillik, cenneti gösteren, gündüzleri doğuran ve bedenimi saran yeşillik... Üzerinde uzandığım ve ütopyama yol aldığım güneşteki yeşillik... Adın var olsun, sen son kalansın sevmeye değer. Depremleri dindiren, dünyamı dizginleyen ve düş kesiklerimi iyileştiren yeşillik. Yolum yoluna, sözlerim uğruna düşsün, gözlerim kapandığında görmek istediğim yeşillik. 

Yavaş yavaş hissediyorum. Bir kahkaha ilişiyor şimdi sol yanıma. Öyle sıcak, öyle tanıdık. Yeni doğmuş bir bebeğin annesinin sesini ilk kez duyması kadar kutsal, methiyeler düzülesi kadar ilhamlı, hızla boşalan kadehlerimin yerini alacak kadar sarhoş edici kahkaha.
Artık gerek kalmadı
Tanrı'ya sitemli mektuplar,
oldu şükür olsun
adımın anlamı.

Çok uzun zaman oldu, kendimde olmayalı. Günlerimin en beyaz gecesindeyim dostlarım. Şiirler ve şarkılar işaret eder oldu. Hayatım sona erdi ve ben doğdum yeniden. Gülüşlerde, bakışlarda ve mavi düşlerde.
Kaybolmak ne kelime?!
Kendini bulursun.
Savrulmak ne kelime?!
Sen hep oradaymışsın.

Ardıma bakmıyorum artık.
Yalnız geleceğe, bir tek var olana.
Boşluk kalmadı artık,
inanın rüyalarımda.
Bak bana.
Tüm bu geceler,
konuşurken gizlediklerim
ve yastığıma fısıldadıklarım
senin içindir.

Tanrı'nın Planları

Müzik, boşa geçirdiğim dakikaları sanki hayatımın en önemli zamanlarından birini yaşıyormuşum gibi hissettiriyor. Kulak zarımı zedeleyecek kadar yüksek sesle dinlerken sanki müzisyenin söylediği her kelime beynime işliyormuş gibi geliyor. Farklı bir havaya girdim yine. Gözlerimi kapatınca notaların üstüne basarak cennete uzandığımı hayal edebiliyorum.

İneceğim durağa gelince kulağımdan kulaklığımı çıkarttım ve konuştuğumuz durağa geldim. Kalabalığın tam ortasındaydım şimdi. Gürül gürül akan bir ırmağın ortasındaki yıllanmış kaya gibi dimdik duruyordum orada. Buralara pek sık gelmem. Yabancısıyım biraz. Duvar dibine gidip yaslandım, cebimden çıkarttığım orası burası ezilmiş paketimden bir sigara aldım ve yakıp beklemeye başladım.

Elimle çantamı yokladım, sözünü verdiğim şiir kitabı hala yerinde duruyordu. Yeni kitapları pek sevmem aslında. Kitabın da arkadaşlığın da eskisi makbuldür benim için. Bu yüzden eğer kitabım yeniyse eskitmeye çalışırım. Kitaptaki sevdiğim birkaç kısmı işaretlemiştim, o da okusun, sevsin diye. 

İçimde bir küçük şüphe yoktu. 

Biliyordum ki o da severdi. 

Az çok tanıdım zaten 

yıllardır tanıdık hissettiğim 

bu gizemli yabancıyı.

Sözleştiğimiz saatin gelmesine az kalmıştı. "Şimdi gelir." dedim içimden. İyice boşalmıştı bu durak. Sigaramdan derin bir nefes daha aldıktan sonra ayakucuma bırakıverdim geçmişim gibi yanıp tüketen izmaritimi. Bir hareketlilik başladı önce, kapılar açıldı insanlar indi. Uzak köşeden gördüm onu. Bir gülümseme getirmiş meğer, hiç beklemediğim. İnsanları aşıp yavaşça gittim ona doğru.

Fısıldayarak söyledi"Merhaba."

Bir şey demeden sarıldım öyle. 

Tedirgin oldu önce, 

sonra o da katıldı bana. 

Sözleştiğimiz saatin gelmesine epey vardı. "Nasıl olur?" diye düşledim evimin balkonunda çayımı yudumlayıp kitabımı bitirmek üzereyken. "Hayret." dedim. Gereksiz bir güven vardı içimde. Korkmuyordum nedense. Kalktım hazırlandım. En sevdiğim kokuyu sıkıp yeni aldığım saatimi taktım. Sözün bitmesi, öylece sessizleşebileceğimiz geldi aklıma. "Hayret." dedim. Gereksiz bir güven vardı içimde. Korkmuyordum nedense.

Yıllar bizi yeterince eskitti zaten. 

Yenilik pek halimiz kalmadı. 

Okuruz birbirimizin ruhunu, 

tek kelime etmeden.

Bakarsak birbirimize 

kalbimizin içinden.

Sözleştiğimiz saatin gelmesine daha birkaç gün vardı. "Ruhum daralıyor." dedim yeni bir sahafta kitapların arasındayken. Esen rüzgar içimden geçip gidiyordu sanki. Bir şiir kitabı alıp Turgut Uyar'dan, bıraktım kendimi kulaklıktan çıkıp beynimi delen geçen müziğin ritmine. 

Boşa geçirdiğim dakikaları hayatımın en önemli zamanlarından biriymiş gibi hissettiriyor. 

"Sıkıntılı herhalde." dedim.

Akşam saatini beklerken.

Sözleştiğimiz saatin gelmesine daha aylar vardı. "Bir şey eksik sanki." dedim. Bir şey eksik, dolup taşan kül tablalarına inat. Yığılıp duran kırık dökük şiirlere, gece yarısı uyandıran düş sancılarına, şu dolu yıldızlara inat "Bir şey eksik sanki." dedim içimden.

Yavaş yavaş aydınlanırken gökyüzü, 

savaşıyordu güneş 

yenip karanlığı 

indirmeye tahtından ayı.

Terk edince yıldızlarda 

kaldım sonunda 

bir başıma Tanrı'yla. 

***

Bulutlara

Gidelim buradan güzel insanlar.
Sen, ben değil biz olarak gidelim.
Her gün daha da boklaşıp
bizi yutan arzuları,
iki yüzlülüğü,
ve söylenen yalanları
bırakarak yüzüstü
gidelim buradan güzel insanlar.

Bulutlara dayayalım merdiveni
ve yaşayalım orada ebedi.
Deresinde insan kanı yerine
mavi suların aktığı,
ağaçlarında gençlerin yerine
dilek çaputlarının asıldığı
bırakarak tüm kini, nefreti
gidelim buradan güzel insanlar.

Utanacak bir şey yapmadan,
Umudumuz yok olmadan,
sevgi bizi bırakmadan
ve anneler daha fazla ağlamadan
Bulutlara, dosdoğru oraya!
Gidelim buradan güzel insanlar.

Merhaba Diğer Yanım

Dostlarım ve ötekiler
Bugün ruh ikizimle...

Bir dakika sigara verin şuradan.
Bir tane daha yakmam lazım
anlatacaklarıma başlamadan önce.

Kendimle tanıştım bugün.
Bugünün tarihini hepiniz ezberleyin.
Zira ben bugün
kalan kısmımla tanıştım.

Halen tuhaf gelmekte.
Sevdiğim pek çok şeyin
onun da sevmesi.

Kağıdı kalemi uzatın.
Not almam gereken şeyler var.

Dostlarım ve ötekiler.
Bugün
yoldaşımla tanıştım.

Bilirsiniz beni.
Heyecanlanırım böyle şeylerde.
Benimle aynı şeyleri sevince biri
yada aynı şeyden ürkünce.

Kusura bakmayın.
Biraz alkollüyüm sanki
ama inanın heyecanımı bastırmıyor
bu peşi sıra boşalan kadehler.

Ruh ikizimle tanıştım bugün.
Benimle aynı şeyleri seven
ve aynı korkan şeylerden.

Öyle savrulduk birbirimize
Hiç beklenmedik bir anda
ve aynı hızla.

Karışmışız sanki
Hiç haberimiz olmadan.
Ta yıllar öncesinden.

Bugün fark ettim daha.
Diğer yanım varmış meğer.
Ve yaşamışız ayrı gayrı
bunca zamana rağmen.

***

Tanıdık Biri

En son ne zaman çarptı kalbim böyle bilmem.
Yığınlık savrulur bir rüzgarla ve
çıkar ortaya tutmayan dizlerimin sebebi.

Çekilirim kenara, sızarım ince ince gözlerine.
Nasıl benzer bu kadar
bir insan bir ötekine?

Sen misin?
Yoksa bir başkası mı?
Emin olamam bir türlü
vücudumdaki depremlerden.

Olsan, yüzüm yok ya(!)
gidemem yanına,
olmasan da.

İşte benim korkularım
işte benim alaca ruhum
işte benim dünyam

***

İade-i İtibar

Kelimelerin gücüne inanan biriyimdir. Birinin yüreğini fethettiğini de yaralayıp incittiğini de gördüm. Ağzımdan çıkan her kelimeyi özellikle seçer ve oldukça dikkatli kullanmaya çalışırım bu yüzden.

Yıllardır eş dosttan gördüm. Artık aşk kelimesi o kadar sığlaştı ki sevgiyle aynı amaçla kullanılmaya başlandı da diyebilirim. Bu durum beni rahatsız etmeye başladı. Hayır, aşkla yüz yüze görüşmüşlüğüm, tanışıp gözlerinin içine bakmışlığım olmasa bir şey demeyeceğim ama inanın kanıma dokunuyor.

Sevmek insanoğlunun doğasında vardır. Bu herkeste olan bir duygudur. Ancak aşka herkes ulaşacak diye bir şey yok. İnsanlar kedi de sever, çiçek de sever, yeni aldığı ayakkabısını da sever. Kedi kaçınca, çiçek solunca, ayakkabı da eskiyince bu sevgi biter. Sevginin doğasında vardır bitmesi ama aşk böyle değildir. Aşk bir geldi mi kaçsa da solsa da eskise de bir yere gitmez. Belki zamanla varlığını unutturabilir ama o hep orada kalır. Buradaki ayrımda önce bir anlaşalım.

Şimdi bir zamanlar çok sevdiğiniz birini düşleyin... Üzerinden ne kadar isim geçtiği önemli değil, Önemli olan çok değer vermiş olmanız. Başka biriyle mutlu bir beraberliğiniz varken o kişi bir mesaj atsa ve yaşadığı şehre gelmenizi söylese gider miydiniz? Cevabınız aşık mı yoksa sevgili mi olduğunuzun farkıdır. Üzerinden yıllar geçse de aşk türlü delilikler, yanlış şeyler yaptırır ve bunu gayet de mantıklı bir şey olduğuna inandırır.

Bu yüzden herkese aşkım demeyin. Bu meseleyi sığlaştırmayın. Bırakın cennetten gelme özelliğini korusun ve o saf ve kutsal haliyle kalsın. Sevgilim deyin, çiçeğim, ömrüm, kadınım-erkeğim deyin ama gerçekten aşkı hissetmeden aşkım demeyin.

Yüreğinizin ritmi kalabalığın sesini bastırdığında şehirleri tek nefeste koşup aşabilme gücünü hissederseniz aşka hoş geldiniz. Ben de sizi bekliyordum.

Yapboz

Gözlerime bir ağırlık çöküyor şu günlerde. Nefes aldığımı ve hala hayatta olduğumu daha dün farkettim. Kendimi öyle salıvermiş ve hayatın akışına bırakmış buldum ki her yanım çizikler içindeydi. Kalktım önce ayağa, yanımdakilere baktım ardından. Dost dediğim insanlar hala buradaydı. Kızmıyorum onlara da, ben bile kendimden silindiğimi fark etmemişken onların da benim bu halimi fark etmelerini beklemek olmazdı. Derin bir nefes çektim sigaramın en acı yerinden. Yürümeye başladım, kaldırımlar aştım, insanlar geçtim. Hikayeler dinledim, şiirler söyledim. Fark ettim ki kime dokunsam, kiminle konuşsam ve kimden ayrılsam bir parçamı bırakmışım. Bu şekilde kendime bile yetemez hale geldim. 

Yarım yamalak yaşarken doğru kişiyi bulup eksik parçanızı tamamlamasını ve tek bir bütün olmayı, birbirinize karışmayı istediğiniz oldu mu? Bu konuda en çok yanlış kişileri doğru saydığım için üzülürüm. Hoş, hepsi iyi insanlardı ancak dedim ya eksik parçamı ya dolduramadılar ya da başka birinin yarılarıydı. -Aynı yapbozun iki ayrı parçası gibi- Renklerimiz aynı olsa da ait olamadık hiç birbirimize. 

Ancak inanıyorum ki her yapboz tamamlanmak için vardır. Gün gelecek tüm bu izmaritlere, boşalan bardaklara ve sözleri kırık dökük şiirlere inat hepimiz bir olacağız, tama ereceğiz. İşte o zaman hayatın yokuşunu tırmanmış güzel günlere ulaşmış olacağız. 

Biraz Ahmet Kaya, biraz Müslüm Gürses biraz da Nurettin Reçber. Gecenin rengine yön veren ve beni bu saatte yalnız bırakmayan güzel seven abilerimiz... 

Sevmeyi seven insanları siz de sevin. 

Azaldıkça Çoğalanlar

Çok yaz, çok gül güzelim.
Sıyrıl grilerin arasından,
gir mavi düşlere.
Biz bir olamadık
başkası tamamlasın adımızı.

Çok gez, çok bak sevdiğim.
Kaç herkes gibilerden,
Ben kalırım hep bildiğin gibi.
Kesişirse yollarımız
gönlünün sokağında
merak etme
tanırsın yine.

Çok yaşa, çok sev ömrüm.
Sağ kalamadık inan
söylediğimiz sözlerin ardından.
Kalplerimizin ritmi
nasıl da sessizleşti?

Çok oku, çok düşün kadınım.
Ulaşırsa bu yazdıklarım sana
yani hissedersen ben gibi
Bil ki
duvarlar bile
özledi seni.

Kahrolsun Sikik Balon

Her sene yılbaşı gecesinde kendime: "Bu sene senin olacak bıçkın delikanlı. Yolunda gitmeyen ne varsa yoluna girecek. Şimdi arkadaşlarınla sohbetine kaldığın yerden devam et ve vur şişenin dibine!" derim. Ve inanın ki nasıl o şişe bitiyorsa dertler öyle bitmiyor. Rezil oluyoruz, perişan oluyoruz ancak bok varmış gibi ümidimizi yitirmeyip "Her şey güzel olacak." diyebiliyoruz. Pollyanna mı sikti bizi? Anlamış değilim. Ama inanın bizi motive eden nadir şeylerden biri de bu; geleceğe dair kendimize verdiğimiz tutarsız sözler. "Alttan aldığım dersi AA ile geçeceğim! (Geçemedi), Sonunda paranın gözüne vuracağım! (Vuramadı), Yapmam gereken ne varsa hepsini halledeceğim! (Halledemedi)"

Ara sıra oturup geçmişimi, nerede olduğumu ve gelecekte nerede olacağımı düşünürüm. Yaptığım hataları ve aslında yapmam gereken ancak yapmadığım şeyleri enine boyuna düşünürüm. Bunun adı ister günah çıkarma olsun ister içsel muhakeme iyi geldiği kesin. Size de tavsiye ederim. Kapatın kendinizi odaya ve kendinizle baş başa kalın. Devamı zaten geliyor. Belki bir iki sigara ve biraz müzik yardımcı olabilir.

Bir zamanlar üzüldüğümüz şeylerin şu anda aklımıza dahi gelmediğini fark edeceksiniz ve dertlerimizin uçan bir balondan ibaret olduğunu anlayacaksınız. Yapmamız gereken tek şey o balonu bırakıp yolumuza devam etmek. Bırakın gökyüzünde savruladursun o balon, siktir olup gitsin de biz de yolumuza devam edelim.

Şunu fark ettim kendimizi gaza getirmek için söylediğimiz tutarsız sözlerden sonra yapamayıp daha beter olmaktansa en az beklentiye girmek daha iyi oluyor. Yani; "Minimum beklenti, maksimum mutluluk." Beklentiler ne kadar düşerse inanın daha iyisini yaptığınızda "Amına koydum onun!" demenin verdiği mutluluk kadar güzel bir şey yok. 

Şimdi sigaramızı söndürüyoruz, sıkı sıkıya tuttuğumuz balonun ipini bırakıp bulutlara doğru uçarak kaybolmasını izliyoruz. Yeni bir dert, kederle karşılaştığımızda kendimize: "Ulan bundan bir süre sonra bu şey aklıma bile gelmeyecek." diyerek en düşük beklentiyle derdi aşmaya çalışıyoruz. Sonra merhaba mutluluk.

Gömün Beni

Kaldırsam kollarımı, süzülürsün

kaburgalarımın arasından.

Bu savaşta mağlubum durmaz yaralarım.

Ne zamanı tutabilirim ne de ölen ruhumu

hayallerimi atın gömün beni.

Yürüsem yanına, koşsam hatta

kalırsın yine bulutların tepesinde.

Elimi uzatsam sana

düşer omuzlarıma aşkımın rahmeti.

Yılgınlığımı atın gömün beni.

Küllüğüm küçülür, şişelerim çoğalır.

Yine avutmaz beni.

Yastığım sayıklar, duvarlarım konuşur,

adını anar dört bir köşem.

Hasretimi atın gömün beni.

Sıyrılsam kalabalıktan

ve kalsam son hatırladığın halimle

kalkıp gidersin daha çayın bitmeden.

Yine dönmem gerek kürkçü köşküne

paranoyamı atın gömün beni.

Günaydın Ömrümün Gri Kalanı

Uyanan tavanıma anlattığım bahar kadın.
Bir kez daha yaktığım
ucuz sigaram değil.
Sensiz geçen uykusuz gecelerimdir.

Uyan yakınıma aldığım uzak kadın.
Karşımdaki sabahlarına doğan
güneş değil.
Gönlümü ısıtan suretindir.

Uyan yastığa adını fısıldadığım serap kadın.
Bu duyduğum
kuşların cıvıltısı değil.
Adına türküler söyleyen yeni günün sesidir.

Bakın Beyler Buna Sevgi Derler

Çayın buharı gitmeden

yada son sigara sönmeden

düşerse aklınıza o güzel yüzü

bakın beyler buna sevgi derler.

Sıyrılınca kalabalıktan

ve çekince derin bir nefes

anarsanız adını

bakın beyler buna sevgi derler.

Yürek boyu mesafeye

bir de bilmeden düşünüldüğünüzü

gülümserse ruhunuz halen

bakın beyler

buna sevgi derler.

Kaç!

Kaç kurtar kendini benden.
Tüm dünyanın korktuğu,
görünce vurduğu
şairlerden biriyim işte ben.

Durma, bakma yüzüme.
Benzemiyorum işte tanıdığın birine.
Daha fazla alışmadan gülüşüne
kaç kurtar kendini benden.

Canımı yakmadan,
gülüşünü bir başkasını aramadan,
adına şiir yazmadan
kaç kurtar kendini benden.

Gülümsemelisin Güzelim

Güneş doğunca gökyüzüne
ve değince ruhuna
taze çimen kokusu
gülümsemelisin güzelim
çünkü nadir şeydir içimizi ısıtan.

Eski bir şarkı çalınca radyoda
ve götürürse seni geçmiş günlere
gülümsemelisin gönül kirazı
çünkü yansır yüzüne
şiirlerin ilhamı.
Boş verelim uzun yılları
geçirmişsek günleri dolu
ve birleşmişse sonunda
gönüllerimizin yolu
gülümsemelisin canısı
çünkü böyle geçer içimizin acısı.

Sıkışınca yüreklerimiz
ve gelince üstümüze
odamızın duvarları
gülümsemelisin
çünkü
tek kaçışımız bu
bilesin.

Bir Garip Adam

Tuhaf insanımdır vesselam,
çok deli yatarım mesela.
Tutar belinden sarılırım
gecenin ortasında.
Uykundan uyandırırsam şayet
ne olur kızma bana.

En küçük şeye kahkaha atar,
saatlerce gülebilirim mesela.
Hüzün barınmaz yüreğimde
hele sen de benimle gülünce.

Bir de çok deli severim,
şiir yazar sana titrerim.
Hele alışırsam,
işte o zaman beterim.

Güneş Gibi

Ne kadar oldu görüşmeyeli?
Sanırım bir sene oldu.
Ondan önce de uzun zamandır görüşememiştik.
Bu süre içinde ne senden haber alabildim, ne iyi olduğunu bildim,
ne de hasta yada iyileştiğini bildim. Sen gittikten sonra gönlümdeki güneş gitti.
Yerini hayalin olan ay aldı.
Kör zifiride kaldım sanki.
Sana benziyordu,
sen gibi görünüyordu
ama ne sen gibi hissettiriyordu
ne de senin gibi ısıtıyordu.
Ben hep o aya bakarak yetindim.
Onun gölgesinde uyuyakaldım.
Yavaş yavaş silinişimi izledim.
Geçmişimden, dostlarımdan anılarımdan ve en kötüsü senden.
Kalabalık binalar arasında grileştim sanki.
Sen gibi hissettirmesi için kağıda kaleme sarıldım.
Bu ümidi veren tek şey buydu.
Anladım ki her harf bir kaldırım taşı ve ben yolumu çizdim.
Benim yolum senin yanın.

Buraya ayı indirip güneşi çıkarmaya geldim. Doğ benim ömrüme doğ bir güneş gibi.

İntiharımın Dizeleri

İçimde adını ağzıma almaktan ürktüğüm korkular yığılı.
Sesini unutmaya mı başlıyorum yoksa?
Yoksunluklarımdan öte gidemediğim şu gecesiz hayatımda
ilk defa sensizliği hissettim bugün.

Her sigara nöbetlerimde sana ulaşırken, 
alkol damarlarımı esir alışmışken,
adını anmadan bir gün dahi geçirmemişken
ilk defa sensizliği hissettim bugün.

Hatıramdaki gülümsemen sana ait değil miydi yoksa?
Onu da mı unutmaya başlıyorum?
Kabuk mu bağladı sonunda bu kanayan yara?
Yokluğundan daha beter bir acıyla tanıştım,
ilk defa sensizliği hissettim bugün.

Yağmur camlarıma düşerken görürdüm yüzünü oysa
yada en sevdiğin türkülerde duyardım sesini.
Hep şu tepelerin ardında düşünürdüm seni.
Sokağımda koşuşturan,
dizleri yaralı küçük kızın
 busesinde görürdüm 
mavi düşlerini.
Utanıyorum, 
hiç bir şey hatırlatmadı bu sıra bana seni,
ilk defa sensizliği hissettim bugün.

Üzgünüm ömrüm, 
bu yarım kalmış hikayenin de 
sonunu getiremedim.
Severdin halbuki,
sana yazılmış hastalıklı şiirlerimi.
Şimdi elimde tutuyorum bir tanesini
Sözleri kırık dökük, sana getirmesini umduğum 
ahiret treni bileti sanki.

Son bir mektup getirmek istedim sana
maalesef bu 
intiharımın dizeleri.