Rüzgar

Bir rüzgar esecek
ve biz titreyeceğiz
eksik kalan tarafımızdan.
Hep sıcak kalan sol yanımız
hatırlatacak bize yokluğu.
Bir rüzgar esecek
ve biz titreyeceğiz.

Gölgeler geçecek
belki yanıbaşımızdan
ve gözlerimiz boğulacak
son damla aktığında.
Hatırımıza gelecek
henüz yaşamadığımız anılar,
gölgeler geçecek belki yanıbaşımızdan
ve o zaman
bir yük binecek omuzlarımıza
geçen zamanın ağırlığından.

Ah Yeşil Kadın!
Saatler varken aramızda
mümkünü yoktu inan
şiirler olmasa
dokunmanın sana

Türküler söylenecek
sözlerinde yanılsak da
sigaralar bitecek
sayısını unutsak da.
Bir rüzgar esecek
ve titreyeceğiz
sarılamadığımız anlarda.

Yükseliş

Toprağa düştüm düşeli

kursağımdaki keskin heves tadıyla

afalladım kaldım öyle.

Galikya'da yaşamak

öyle alışık etmiş ki yeşile 

bir an için düşünce griye

kendimden geçmişim öyle.

Düştüm yağmurla

gri toprağa

karıştım bir tutam tohuma

ve ulaştım yine 

gözlerinin yeşiline.

Bir tutam kağıt buldum

planlar arasında.

Meraklanma dedi.

Bu sancı da biter,

bu yaprak da düşer,

bu sonbahar da biter.

Sen sarıl,

inan ki bu

her şeye yeter.

Ve anladım ki

Gökkuşağı için

yağmur gerek.

Sevinç için

hüzün gerek.

Şiir için

yüzün gerek.

Düşüş

Toprağa düştüm düşeli
kursağımdaki keskin heves tadıyla
afalladım kaldım öyle.

Neredeyim, ne oldu?
Nasılım, ne oldu?

Koşarken cennette
soluk soluğa
çarptım bir duvara.
Bir tokat indi sanki
suratımın tam ortasına
ve yığılıp düşüverdim.
Galikya'nın sınırında.

Kendime geldim geleli
gözlerimi açamaz oldum
alışık olmadığım dünya batağında.

Üstüm başım
kırgınlığın tozu tutmuşken
dizelerim kanamış,
avuçlarım yaralanmış
ben anlamamışım.

Daha beter çatlar olmuş dudaklarım
artık hiç konuşturmaz.
Ha gayret deyip dikilmişken ayağa
gözüm çarpıyor bulutlara.

Adem miyim ben,
yağmur mu yoksa?

Ne işim vardı da
geldim buraya?

Açık mı kalmış sırtım,
dalmışken rüyaya?

Geçer mi bu kabus,
dönünce sabaha?

Korkmuyorum

Dört yanım çevrili
insan müsvetteleriyle.
Yürekleri rutubet
hissetmezler sevgiyi,
gözleri kesik
görmediler bizi.

Dört yanım çevrili
geliyorlar üstüme.
Kaçış yok, son var.
Ebediyet trenine
iki yeşil bilet
ha gayret yeşilim
atlarız elbet.

Dört yanım çevrili
ruhu noksan diri cesetle.
Anlamazlar, susmazlar.
Onlar bir bilen,
bizse sözde yardım edilen.
Anlamazlar, bilmezler.

Sıkıyorum yumruklarımı
en az dişlerim kadar.
Hasrete, bilenlere,
susana ve kederlere

***
Omzuma dokunuyor eli
doğruluyorum o zaman işte.
Yalnız değilim bu kavgada.
Gelin üstüme üstüme
Korkmuyorum.

Aş(k)okusu

Kader mi bu yoksa vebal mi?
Hiç bilmiyorum.
Bildiğim: kışların artık
daha soğuk geçeceği
ve uzun uzadıya telefon görüşmeleri
acıkan sol tarafa sadece
aş kokusu vereceği.

Kulaklarımı tıkadım kalabalığa
uzun zaman sonra
eşlik ettim bir şarkıya
"Senin gülen yüzüne kurban
bu serseri kalbim
Ama karar ver
tutamıyorum zamanı"

Çık gel, hiç beklemediğim bir anda
çalsın telefonlar adınla
ve de ki:
Yaşadığın şehirdeyim,
buluştuk sonunda
aynı gökyüzü altında.

İşte o zaman
geçer aş kokusu
biter gurbet türküsü.
Sarıldığımda şiirlerce
gelir burnuma aşk kokusu.